รีวิวภาพยนต์ เรื่อง The Call of the Wild – สุนัขที่โคตรฉลาด

ตอนแรกที่ได้ดูตัวอย่างภาพยนต์เรื่อง The Call of the Wild ก็ยังไม่เท่าไรนะ เพราะเรารู้สึกว่าก็คงเป็นหนังหมาที่ทำซึ่งอีกต้องเสียน้ำตาอีก แต่รู้นี้เราว่าเขาทำให้ หมาดูฉลาดดีนะและไม่ได้ต้องตายอะไรด้วย แต่ถามว่าฉากซึ่งนั้นซึ่งมากไหมก็มีแหละแต่ไม่ถึงคันร้องไห้หมาตายอ่ะ และหนังเรื่องนี้สุนัขยังโคตรฉลาดอีกด้วย

การเรื่องของเจ้าสุนัขนามว่า บัค ที่ใช้ชีวิตอู้ฟู่ในบ้านของผู้พิพากษาในแถบซานต้าคลาร่า แต่ก็จับพลัดจับพลูถูกจับไปอยู่ในช่วงรัฐอลาสก้าอย่างยูคอน เพื่อใช้เป็นสุนัขลากเลื่อนเพื่อขนส่งไปรษณีย์และพัสดุ ชีวิตของเจ้าหมาติดบ้านจนกลายเป็นสุนัขที่เผชิญหน้ากับสัญชาตญาณสัตว์ภายในที่ค่อย ๆ ตื่นขึ้น

หนังเล่าเป็นเส้นตรงที่เข้าใจได้ง่าย แต่มีศูนย์กลางหลักเป็นเจ้าหมาน้อยบัค ผ่านเหตุการณ์ขึ้นเข้าลงห้วยต่าง ๆ ที่บางอารมณ์ก็เหมือนกำลังได้ดูอนิเมชั่นมากกว่าหนังใหญ่เสียด้วยซ้ำ แทรกด้วยความยิ่งใหญ่ของฉากทิวทัศน์อลาสก้า อารมณ์ขันที่แทรกมาอย่างถูกจังหวะ และความขี้เล่นของเจ้าบัคที่แม้จะเป็นซีจีและดูแปร่ง ๆ ไปบ้าง แต่ก็ถอดอารมณ์มาได้ค่อนข้างดี

ส่วนที่ชมคือเรื่องราวที่ร้อยเรียงมาได้ค่อนข้างดีและใช้เจ้าบัคเป็นศูนย์กลางของการเล่าเรื่อง ที่เหมือนเป็น coming-of-age ฉบับของน้องหมาในแบบที่ดูเติบโตไม่น้อย ผ่านสัญญะแห่งความนามธรรมอย่างสัญชาตญาณที่ตีความออกมาได้อย่างเห็นภาพ การกำกับของคริส แซนเดอร์ ที่ดุลอารมณ์ขันและความดราม่าได้ดี สามารถทำให้เราประทับใจไปกับเรื่องราวมิตรภาพที่แสนจะอบอุ่นชวนยิ้ม อีกอย่างนึงที่ต้องชมก็คือ การแสดงของ แฮร์ริสัน ฟอร์ด ที่แม้จะมาในบทบาทสมทบแต่ก็เล่นได้อยู่หมัดชวนซึ้ง ทั้งนี้แม้จะดูประทับใจแต่เนื้อเรื่องโดยรวมก็ทำได้อยู่ในระดับน่าพึงพอใจเท่านั้น

ทั้งนี้งานกราฟฟิคก็ดูเป็นดาบสองคม ที่แม้จะดูสมจริง photo-realistic มากแค่ไหนและการกำกับของ คริส แซนเดอร์ ที่นำเสนออารมณ์ของน้อลหมาได้มาก ภายใต้บริบทที่ใช้น้อลได้กว้างขึ้นก็ตาม แต่มันก็ไม่อาจดึงอารมณ์ร่วมจากเราได้มากเท่าที่ควร ส่วนตัวคิดว่า มันเหมาะสมกับการนำเสนอในรูปแบบอนิเมชั่นเสียด้วยซ้ำ ด้วยบางฉากบางตอน ทั้งในส่วนเนื้อหาสัญชาตญาณสัตว์ป่าในตัวบัคที่ดูนามธรรมแต่ก็นำเสนอออกมาได้น่าตื่นตามาก